"La Ultima Tanda"

Η σκέψη να συνεχίσω να γράφω το blog υπάρχει στο μυαλό μου εδώ και καιρό... Κάποιοι με παροτρύνατε κιόλας... Αλλά για όλα πρέπει να υπάρχει μια αιτία και μια αφορμή...

Η αιτία είναι η ανάγκη μου να λέω να επικοινωνώ με άλλους που μοιράζονται την αγάπη γι'αυτό το χορό και τον χώρο. Να μοιράζομαι τις εμπειρίες και τις επιθυμίες και μαζί να καταλήγουμε σε πρόσκαιρα έστω συμπεράσματα και να θέτουμε νέους προβληματισμούς και στόχους και τούμπαλιν!

Η αφορμή είναι ένα ποστ ενός γνωστού-φίλου (που δε χορεύει) στο facebook οπου σχολίαζε τον τίτλο της Μιλόνγκας που οργανώνω τα τελευταία 3-4 χρόνια, οπότε και τον βλέπει συχνά όταν ποστάρω το event και του φαινόταν αστείος. Η Μιλόνγκα λέγεται "La Ultima Tanda", οπότε το μετέφρασε σαν "υπέρτατη" ή "γαμάτη" τάντα, και σου λέει καλά ο τύπος λέει κάθε βδομάδα οτι θα κάνει την υπέρτατη Μιλόνγκα? :D Αφού του εξήγησα στα γρήγορα οτι είναι το όνομα της Μιλόνγκας του υποσχέθηκα να του το αναλύσω και παραπάνω με ένα ποστ εδώ. Οπότε θα ήθελα να πούμε λίγο με αφορμή αυτό για την τελευταία τάντα σε μια μιλόνγκα... *(όσοι δεν έχετε επαφή με το Αργεντίνικο Τάνγκο, σταματήστε εδώ και πηγαίνετε να διαβάσετε πρώτα τι είναι η τάντα γενικά και συνεχίστε την ανάγνωση μετά).

Η τελευταία τάντα σε μια μιλόνγκα είναι η πιο ιδαίτερη τάντα...

Όταν ξεκίνησα να χορεύω δεν ξεκίνησα με έμπειρους δασκάλους, κι ούτε στην Αργεντινή, οπότε κάποια κομμάτια της κουλτούρας του χορού άργησα να τα μάθω. Τα ανακάλυπτα κυρίως όταν άρχισα να "ξεμυτίζω" σε άλλες Μιλόνγκες στην Πάτρα και κυρίως αλλά κυρίως στην Αθήνα και να ψάχνω στο ίντερνετ για blogs και sites όπου Τανγκιέροι μιλούσαν για την κουλτούρα του χορού μέσα από τις εμπειρίες τους αλλά κι από αυτά που μάθανε από παλιούς, καθώς και όταν άρχισα να κάνω παρέα και με παλιούς χορευτές, καθώς στην αρχή κάναμε παρέα κυρίως οι αρχάριοι μεταξύ μας. Για να καταλάβω όμως την ιδαιτερότητα της τελευταίες ευκαιρίας που έχεις σε μια Μιλόνγκα να χορέψεις, με οποιονδήποτε αλλά και ειδικά με κείνο το ένα άτομο που θελεις πολύ να χορέψεις δε χρειάστηκαν όλα αυτά... Χρειάστηκαν 2-3 Μιλόνγκες αν όχι μια...

Πάντα η τελευταία τάντα ξεχωρίζει, μιας και πρακτικά είναι ο τελευταίος σου χορός, αλλά όταν υπάρχει κάποια (ος) που θελεις πολύ να χορέψετε τότε αποκτάει επιπλέον ιδιάζουσα σημασία και βαρύτητα.. Αυτό το ιδιαίτερο άτομο μπορεί να είναι ο/η σύντροφός σου ή το χορευτικό σου ζευγάρι. Μπορεί να είναι και ένα άτομο που έχεις πολλή χημεία ή που θέλεις πολύ να χορέψεις ή να γνωρίσεις και είναι η τελευταία σου ευκαρία να το κάνεις... Τα συναισθήματα που παίρνεις στην κάθε περίπτωση ξεκινάνε από διαφορετική βάση αλλά καταλήγουν σε έναν χορό που είσαι διατεθιμένος να νιώσεις πιο πολλά, να επικοινωνήσεις πιο βαθιά.

Ήταν εύκολο να το βιώσω αυτό καθώς ο χορός στην πίστα είναι σαν τις σχέσεις που έχουμε με τους ανθρώπους... Δεν είναι όλοι οι χοροί το ίδιο, και δεν είναι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο. Με κάποιους κάνουμε παρέα, με κάποιους επικοινωνούμε περισσότερο, με άλλους πάντα, ενώ με άλλους έχουμε μια ιδιαίτερη μοναδική χημεία. Προσωπικά όταν είμαι σε σχέση και βγαίνω με τη σχέση μου σε παρέες, δεν είναι όλη την ώρα η προσοχή μου στη σχέση μου, αλλά μοιράζεται η ενέργειά μου σε όλη την παρέα. Αλλά ξέρουμε και οι δύο οτι όταν τελειώσουν τα ρακόμελα, οι μπύρες και οι συζητήσεις, θα καταλήξουμε μαζί, θα κοιμηθούμε μαζί όσο καλά και να τύχει να επικοινωνήσουμε με κάποιον άλλον ή κάποια άλλη στην παρέα. Κάπως έτσι λοιπόν σε μια Μιλόνγκα όσες αγκαλιές και να έχεις πιάσει, πάντα αναζητάς αυτήν τη μια που για σένα είναι πάνω από όλες... Συνήθως έτσι είναι όταν είσαι σε σχέση και είσαι στη Μιλόνγκα...

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις σχέση, και ούτε καν χορευτική "σχέση" (μόνιμη ντάμα/καβαλιέρο) και είσαι σε μια Μιλόνγκα?

Μπορεί και τίποτα... μπορεί η τελευταία τάντα να μην έχει και τόση σημασία... Η τελευταία φορά που θα χορέψεις απλά για εκείνο το βράδυ... Μπορεί να είναι και ο πιο αδιάφορος χορός, μιας και δεν είναι ο,τι ξέρεις και με ποια ή ποιον θα χορέψεις! Μπορεί αλλά οχι απαραίτητα!

Αν όμως δεν έχεις σχέση, αλλά υπάρχει ένα άτομο που θα ήθελες να χορέψετε μαζί περισσότερο από όλους...?

Αυτό που γίνεται κι όταν είσαι έξω με μια μεγάλη παρέα και δεν μιλήσατε καθόλου όλο το βράδυ... Θες και ελπίζεις να φύγετε μαζί, μήπως πάτε μια βόλτα ακόμα πριν τη γυρίσεις σπίτι, ή έστω απλά να τη γυρίσεις σπίτι και να τα πείτε λίγο στο δρόμο για κείνο το τέταρτο, να γνωριστείτε λίγο παραπάνω... Δεν ξέρεις καν μήπως έχει κανονίσει ήδη να φύγει με κάποιον άλλον, και καθώς έρχεται αυτή η ώρα που τελειώνει η βραδιά, νιώθεις την αδρεναλίνη να ανεβαίνει... Θα θέλει να πάτε μια βόλτα μετά ή μήπως έχει κανονίσει κάτι άλλο, ή απλά είναι κουρασμένη και δε θέλει άλλες βόλτες? Έτσι είναι και στη Μιλόνγκα όταν θέλεις να χορέψεις με κάποια που δεν είναι δεδομένο οτι θα χορέψετε, αλλά θα ήθελες πολύ... Και οι δύο αυτές περιπτώσεις όμως έχουν ένα κοινό συναίσθημα...

Συχνά προμένουμε να έρθει η τελευταία τάντα και την τιμάμε ιδιαιτέρως... Είμαστε επιλεκτικοί περισσότερο από το σύνηθες στο με ποιον θα χορέψουμε και πολλές φορές μπορεί να κάνουμε γκρίνιες ή να μας κάνουν γκρίνιες επειδή χορέψαμε με κάποια άλλη αυτήν την πολύ ιδιαίτερη τάντα... Γιατί συνήθως, στην τελευταία σου τάντα τα συναιθήματα κορυφώνονται, βαθαίνουν... Είστε εσείς και τίποτα άλλο! Τα σώματα χαλαρώνουν, και μαζί με την αγκαλιά σου μοιράζεσαι και την ψυχή σου με τον άλλον... Αφήνεσαι και επιδιώκεις ταυτόχροναα γίνετε ένα σαν να είναι ο τελευταίος χορός της ζωής σας... Σαν να μην μπορεί να σας χωρίσει τίποτα και κανένας, ούτε το τέλος του κόσμου το ίδιο... 

Μήπως όμως κάπως έτσι πρέπει να επιδιώκουμε να χορεύουμε πάντα? Εν μέρει ναι, αλλά δεν μπορούμε να χορεύουμε και με όλους το ίδιο... Μια άλλη μεγάλη συζήτηση που δε θα την ανοίξω τώρα γιατί ήδη είπα πολλά...

Οπότε Κωνσταντίνε το "La Ultima Tanda" είναι το όνομα της Μιλόνγκας, και είναι αφιερωμένο σε αυτό το συναίσθημα το έντονο που βιώνουμε συχνά χορεύοντας την τελευταία τάντα... Που πολλές φορές προσμένουμε να έρθει και την τιμάμε ιδιαιτέρως... Συνηθίζεται η Μιλόνγκες να έχουν ισπανικά ονόματα γενικά. Δεν είναι διαφήμιση για την υπέρτατη Μιλόνγκα ή το υπέρτατο event της εβδομάδας, αλλά όνομα-αφιέρωση στο υπέρτατο συναίσθημα ;) Και η λέξη εδώ σημαίνει κυριολεκτικά τελευταία, και όχι super/ultimate, άλλο το πόσο ιδιαίτερη είναι για μας η τελευταία τάντα ;) Αν ποτέ μπεις σε αυτόν τον δρόμο του τάνγκο, θα με καταλάβεις!

Σας αφήνω παρέα με ένα κομμάτι που θα άρμοζε σε μια τελευταία τάντα, και σας εύχομαι να απολαύσετε πολλές όμορφες τελευταίες τάντες και ελπίζω να τα λέμε πιο συχνά από δω και πέρα!



Jovannes Giannis Elbakyan

*Σε Μιλόνγκα (=βραδιά χορού με Αργεντίνικο Τάνγκο) παίζουν 3-4 κομμάτια Τάνγκο και το λέμε tanda και μετά παίζει ένα άσχετο κομμάτι για καννα λεπτό που το λέμε cortina για να αλλάξουν τα ζευγάρια. Επίσης η τελευταία τάντα (la ultima tanda) ανακοινώνεται πάντα από τον DJ, "τελευταία τάντα" ή "la ultima tanda" η απλά "la ultima"  ακριβώς γιατί είναι ιδιαίτερη...

Ω Τάνγκο ημών, ο εν της Αργεντινής !!! :)

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που βρήκα ελεύθερο χρόνο και αντίστοιχη διάθεση να κάνω δημοσίευση στο blog, αλλά λίγο οι διακοπές, λίγο το θέμα το διακοπών, λίγο μια ατάκα περί τάνγκο-αμαρτιών και υποδείξεις να πω το πάτερ ημών για εξιλέωση με οδήγησαν στη σύνθεση του "Τάνγκο ημών" :)

Ω Τάνγκο ημών, ο εν της Αργεντινής,
αγιασθήτω το μπαντονεόν σου,
ελθέτω η Μιλόνγκα σου,
γεννηθήτω ο χτύπος σου
ως εν τη καρδία και εν τη πίστα.
Τον χορόν ήμών το επιούσιον δος ημίν σήμερον
αφές ημίν τα τα παραπατήματα ημών
όπως κι εμείς αφίεμεν τους παραπατητάς ημών
και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού!

Αμήν!

Απολαύστε το με σύνεση και σεβασμό στα θεία :D

Καλές μας διακοπές :)

Jovannes Giannis Elbakyan

Nelly Omar (Nilda Elvira Vattuone)

Η Nilda Elvira Vattuone (γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομα Nelly Omar) ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της κλασσικής εποχής του Αργενίνικο Τάνγκο η οποία γεννήθηκε 10 Σεπτεμβρίου του 1910 και πέθανε πριν από ένα μήνα περίπου, στις 23 Δεκέμβρη του 2013 από ανακοπή στην ηλικία των 102 ετών.

Μια φωνή δυναμική και ταυτόχρονα γαλήνια, μελαγχολική, συναισθηματικά φορτισμένη, δραματική, έτσι όπως ακριβώς ταιριάζει στο Τάνγκο. Ίσως ατυχής ο χαρακτηρισμός "La Gardel con polleras" (Η Γαρδέλ με τη φούστα), με τον οποίο την ανέφεραν συχνά, αλλά δείχνει πόσο τη θαύμαζαν, καθώς όπως ξέρουμε ο Γαρδέλ για τους Αργεντίνους είναι μια φυσιογνωμία πολύ σεβαστή...

Δε θα παραθέσω όλη τη βιογραφία που μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε στο διαδίκτυο, αλλά ένα σημείο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Ως γνωστόν η Nelly Omar διατηρούσε για αρκετά χρόνια συναισθηματική σχέση με τον Homero Manzi (τον συνθέτη που έχει συνθέσει πολλά από τα γνωστά κι αγαπημένα Τάνγκο και Μιλόνγκας της χρησής εποχής) και υπάρχουν διαμάχες και διαφωνίες για το ποια και πόσα από αυτά είναι αφιερωμένα στην Nelly, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Malena" που άλλοι λένε ο,τι ήταν αφιερωμένο σ'εκείνη κι άλλοι ο,τι ήταν αφιερωμένο σε μια άλλη Αργεντίνα τραγουδίστρια που είχε γνωρίσει στο Σαο Πάολο...

Ένα είναι σίγουρο, η Nelly Omar είναι μια από τους λόγους που οι γυναίκες θεωρούνται πλέον ισάξιες να τραγουδούν Τάνγκο, και ο,τι όσο εμείς χορεύουμε κι ακούμε Τάνγκο η Nelly Omar θα είναι ζωντανή μέσα από τη φωνή της...

Απολαύστε, και ψάξτε και παραπέρα :)

Día Nacional del Tango - Εθνική Ημέρα του Τάνγκο (Αργεντινή)

                        

Σαν σήμερα πριν από έναν αιώνα γεννήθηκαν δυο θρύλοι του Τάνγκο! O Carlos Gardel (11 Δεκεμβρίου 1890 – 24 Ιουνίου 1935) και ο Julio de Caro (Δεκεμβρίου 11, 1899 – March 11, 1980)! Δε θα μπω στη διαδικασία να παραθέσω τα επιτεύγματα και τη συνεισφορά των δύο αυτών διαμαντιών του Τάνγκο (τουλάχιστον όχι σήμερα) αλλά θα πούμε για τον Ben Molar και την Εθνική Ημέρα του Τάνγκο που εορτάζεται στην Αργεντινή κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου. Ο Ben Molar, συγγραφές, συνθέτης, μουσικός παραγωγός κτλ... Είναι ο θεμελιωτής της Εθνικής Ημέρας του Τάνγκο στην Αργεντινή.

Ένα βραδύ του 1965 γεννήθηκε η ιδέα να συνδεθούν τα γενέθλια των δυο μεγάλων σε μια εορτή για το Τάνγκο στην Πόλη τους, κι έτσι χωρίς καθυστέρηση ο Ben Molar υπέβαλλε σχετικό αίτημα στον Γραμματέα Πολιτισμού του Μπουένος Αίρες μετά από 12 χρόνια περίπου το αίτημα αυτό εκπληρώθηκε, και στις 29 Νοεμβρη του 1977 ο Molar έλαβε την έγκριση τον για τον εορτασμό της ημέρας του Τάνγκο στην Πόλη. Δεν αρκέστηκ εκεί και πήγε το ζήτημα παραπέρα και πέτυχε την ανακήρυξη της Εθνικής Ημέρας του Τάνγκο για όλη την Αργεντινή το Δεκέμβρη του 1977!Εδώ θα βρείτε τη επίσημη σελίδα της Ημέρας και λεπτομέρειες για τους de Caro, Gardel και τον Molar!Ευχαριστούμε την Αργεντινή και την Ουρουγουάη που μας έδωσαν το Τάνγκο, και σας εύχομαι πολλούς και καλούς χορούς!Jovannes Giannis Elbakyan.

Gracias a la vida

Gracias a la vida, ένα τραγούδι από τη Χιλή γραμμένο από την Violeta Parra στο τελευταίο άλμπουμ της το 1967 πριν αυτοκτονήσει... Ακούγοντας τους στίχους κανείς το βλέπει ως ένα ευχαριστήριο για τη ζωή... Γνωρίζοντας όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν, αναρωτιέται κανείς μήπως ήταν κάποιο σημείωμα που άφησε πριν θέσει τέλος στη ζωή της...

Εκτέλεση από την Mercedes Sosa... μια Αργεντίνα τραγουδίστρια που μεταξύ άλλων έχει τραγουδήσει και πολλά τραγούδια τάνγκο και για την οποία το τραγούδι αυτό που το προτοτραγούδησε το 1971 έγινε προσωπική υπογραφή και συνδέθηκε με το όνομά της...

Συναίσθημα, μουσικότητα, ή πολυπλοκότητα κινήσεων?

Πριν από λίγο διάβασα μια διαμάχη στο facebook μεταξύ tangueros και tangueras περί show και διάσημων χορευτικών ζευγαριών. Η διαμάχη ξεκίνησε από ένα σχόλιο για τα show του Carlitos και της Noelia στο παρακάτω βίντεο:

Το σχόλιο έλεγε το εξής (δεν αποκαλύπτω την ταυτότητά του σχολιαστή για προφανείς λόγους αλλά αν θέλει μπρορεί να το κάνει ο ίδιος).

"Ρε παιδιά... Έχω καιρό να σχολιάσω... Με αλλαγές κατεύθυνσης με μουσικότητα και με adornakia της ντάμας δεν γίνεται show σε τέτοιο επίπεδο... Ο Calrito κάνει καμιά sacada στα τρελά κέφια... Ούτε Lapis.. ούτε enrosces μόνο μπρος πίσω και διπλά tempo... και μην μου πείτε ότι δεν μπορώ να καταλάβω την μαγεία της απλότητας.... Μιλάμε για show.. Ωραίοι.. με μουσικότητα δεν λέω... αλλά μάλλον "λίγοι"... Όσο μπορεί να το πεί κάποιος...."

Ξεκίνησε λοιπόν μια διαμάχη για πως πρέπει να είναι ένα show με άλλους να υποστηρίζουν ότι μπορεί να μην κάνουν πολλές φιγούρες αλλά βγάζουν συναίσθημα...

Κάπου εδώ λοιπόν φτάνουμε στη διαμάχη για το τι πρέπει έχει ένα show και πήρα κι εγώ έναυσμα να κάνω αυτήν εδώ τη δημοσίευση και να πω κι εγώ τι σκέφτομαι στο θέμα αυτό.

Πιστεύω πως ένα show έχει τρία "συστατικά" (συνοπτικά και σε τυχαία σειρά προς το παρόν):

1)Τεχνική, Πικοιλία και συνδυασμός βημάτων και φιγούρες (ας το ονομάσουμε πολυπλοκότητα)

2)Μουσικότητα

3)Συναίσθημα (που είναι κυρίσως κάτι εσωτερικό, αλλά οταν υπάρχει μαγεία συνήθως διαχέεται και προς τα έξω και γίνεται ορατό).

+Προσωπικός χαρακτήρας - Στυλ που καθορίζονται από τα παραπάνω και τα καθορίζουν ταυτόχρονα

Τι επιλέγει να χορέψει, να επιδείξει, να διδαξει, να βλέπει και να μαθαίνει ο καθένας είναι δικαίωμά του. Όπως δλδ λέει το παιδί πως είναι λίγοι ο Carlitos και η Noelia έτσι μπορεί να πει κάποιος άλλος ότι χορεύουν τον χορό του πάθους και ότι είναι "λίγοι" κάποιοι άλλοι που δεν έχουν το συναίσθημα του Carlitos και της Noelia, άλλοι θα πουν ότι όλοι αυτοί είναι λίγοι γιατί δεν έχουν τη μουσικότητα του Carrara και ούτω καθεξής και στο τέλος όλοι είναι λίγοι :D

Υπάρχουν ζευγάρια που υπερτερεί στο χορό τους κάποιο από αυτά τα τρία, και υπάρχουν και ζευγάρια που έχουν έναν πιο ισορροπημένο συνδυασμό αλλά ίσως να υστερούν σε αυτό που έχει επικεντρώσει ένα ζευγάρι άλλο. Υπάρχουν ευτυχώς όμως άτομα που δίνουν περισσότερη βάση στο συναίσθημα παρά στην πολυπλοκότητα πχ και το αντίθετο. Γιατί να λέμε ότι κάποιοι άλλοι είναι "λίγοι" ? Γιατί να μην πούμε απλώς πως εμένα μου αρέσει αυτό γι'αυτό το λόγο. Επειδή μάλλον δεν υπάρχει το υπέρτατο ζευγάρι που να είναι καλύτερο και στα τρία αυτά, και επειδή πέραν του που επικεντρώνεται το κάθε ζευγάρι μας γοητεύει και ο προσωπικός χαρακτήρας και το στυλ που βάζει ο καθένας στο χορό του, ας μη συγκρίνουμε ανταγωνιστικά (για να μην πω γενικά) :D

Τέλος, να πω την άποψή μου γιατί αλλιώς θα κατηγορηθώ για διπλωματική παρέμβαση :D

Για μένα ασυμβίβαστο είναι το συναίσθημα. Η μουσικότητα και η πολυπλοκότητα είναι εργαλεία για να φτάσεις εκεί και όλο και ψηλότερα. Επίσης θεωρώ πιο σημαντικό τη μουσικότητα για να πετύχεις το συναίσθημα παρά την πολυπλοκότητα (αρκεί να κατέχεις βασικά πράγματα στην τεχνική για να είναι άνετος ο χορός).

Άρα συναίσθημα, μετά μουσικότητα, και τέλος πολυπλοκότητα θέλω να βλέπω όταν βλέπω ένα show...

Για να δείτε και κανέναν χορό γιατί θα βαρεθήκατε να διαβάσετε, θα σας παραθέσω και δυο ζευγάρια που μ'αρέσουν περισσότερο σε μουσικότητα και η πολυπλοκότητα σε σχέση με άλλα ζευγάρια...

Ωραία μουσικότητα:

Απίστευτή πολυπλοκότητα:



Δείτε κι άλλα βιντεάκια τους για καλύτερη εικόνα του πως χορεύεουν :)

Καλό βράδυ και Καλούς χορούς :)

Jovannes Giannis Elbakyan

   Όπως και να έχει είναι οδυνηρό όταν αλλάζεις ο ίδιος τον ιδρυτή (founder) του forum (το μεταβιβάζεις σε άλλον) που ο ίδιος το σκέφτηκες, το δημιούργησες, λειτούργησες χρόνια, σπατάλησες εκατοντάδες ώρες και μέρες, και τα δίνεις όλα σε κάποιον άλλον χωρίς κάποια ανταμοιβή, και τα άτομα στα οποία αφήνεις την ιδέα σου που έκανες πράξη και όλον αυτόν τον κόπο σου να έχουν τη στάση που έχουν απέναντί σου...

Life is frakin unfair... :) But it's also a lot of fun :)