Ο Juan D'Arienzo που ονομάστηκε και "El rey del compás" που σημαίνει "Ο Βασιλιάς του Ρυθμού/Μέτρου" είναι σίγουρα από τους αγαπημένους μου! Γεννηθείς το 1900 στο Μπουένος Άιρες, επηρεάστηκε από το μουσικό ρεύμα της εποχής του και ασχολήθκε με τη μουσική από μικρός, όπως και οι περισσότεροι "μεγάλοι μουσικοί" της εποχής του κι έπαιζε βιολί. Αργότερα θα επηρεάσει κι αυτός με τη σειρά του το ρεύμα αυτό και θα δημιουργήσει μια από τις βασικότερες "σχολές" της μουσικής Τάνγκο.
Η πρώτη αξιοπρόσεκτη παρουσία του σε κοινό ήταν ως βιολιστής σε ορχήστρα θεάτρου το 1919. Παρόλα αυτά σε αντίθεση με άλλους μουσικούς της εποχής του, ο D'Arienzo άργησε να γίνει διάσημος. Ενώ για παράδειγμα ο σχεδόν συνομήλικός του Julio De Caro ήταν ήδη διάσημος από το 1924, ο Juan D'Arienzo έγινε διάσημος μόλις το 1936. Ένα χρόνο πριν ήταν η μεγάλη στροφή στη μουσική του διαδρομή όταν στην ορχήστρα του προσχώρησε ο Rodolfo Biagi (ένας ταλαντούχος πιανίστας που θα φύγει μετά από λίγα χρόνια για να δημιουργήσει κι αυτός τη δική του ορχήστρα). Το πιάνο ήταν από τότε και έπειτα η βάση της ορχήστρας του όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, και τότε κατά μια έννοια γεννήθηκε ο D'Arienzo που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα!
Η πρώτη αξιοπρόσεκτη παρουσία του σε κοινό ήταν ως βιολιστής σε ορχήστρα θεάτρου το 1919. Παρόλα αυτά σε αντίθεση με άλλους μουσικούς της εποχής του, ο D'Arienzo άργησε να γίνει διάσημος. Ενώ για παράδειγμα ο σχεδόν συνομήλικός του Julio De Caro ήταν ήδη διάσημος από το 1924, ο Juan D'Arienzo έγινε διάσημος μόλις το 1936. Ένα χρόνο πριν ήταν η μεγάλη στροφή στη μουσική του διαδρομή όταν στην ορχήστρα του προσχώρησε ο Rodolfo Biagi (ένας ταλαντούχος πιανίστας που θα φύγει μετά από λίγα χρόνια για να δημιουργήσει κι αυτός τη δική του ορχήστρα). Το πιάνο ήταν από τότε και έπειτα η βάση της ορχήστρας του όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, και τότε κατά μια έννοια γεννήθηκε ο D'Arienzo που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα!
Με την άφιξη του νέου πιανίστα στην ορχήστρα, ο D'Arienzo άλλαξε τη μουσική του σε αυτό που τον χαρακτηρίζει. Επέστρεψε στο στακάτο, δυναμικό και παιχνιδιάρικο ρυθμό των πρώτων τάνγκο, όταν στην εποχή εκείνη πλέον το τάνγκο είχε γίνει μια θλιμμένη σκέψη που μπορείς να τη χορέψεις, από κει που κάποτε ήταν ένας δυναμικός και γρήγορος χορός. Γύρισε κατά μια έννοια στις ρίζες του τάνγκο από τη μια, από την άλλη κράτησε τον πλούτο των μουσικών οργάνων και τα σύγχρονα για την εποχή του όργανα όπως το πιάνο, και αναζωογόνησε το τάνγκο με τη δυναμική και τη ζωντάνεια της μουσικής του.
Ο D'Arienzo ήταν οπαδός της "παλιάς φουρνιάς" ή αλλιώς της "παλιάς φρουράς" (guardia vieja) όπως έλεγε. Το 1949 είχε πει ότι το Τάνγκο είναι πάνω απ'όλα ρυθμός, νεύρο, δύναμη και χαρακτήρας, κάτι που το είχε η παλιά φρουρά, και ότι πρέπει να το κρατήσουμε αυτό ώστε να μη χαθεί ποτέ. Θεωρούσε ότι το Τάνγκο περνούσε κρίση τότε, και είχε πει ότι "περα από κάθε σεμνότητα, έκανα ότι μπορούσα για να αναγεννηθεί (το τάνγκο). Πίστευε επίσης ότι ένα μεγάλο φταίξιμο για την κρίση του τάνγκο την είχαν οι τραγουδιστές, καθώς οι ορχήστρες είχαν γίνει συνοδείες για τους αστέρες του τραγουδιού. Εκείνος ήθελε τον τραγουδιστή όχι μπροστά και την ορχήστρα να συνοδεύει, αλλά η φωνή του τραγουδιστή να είναι ένα ακόμα όργανο της ορχήστρας που την εμπλουτίζει.
Και ρωτάω τον εαυτό μου, πώς θα χαρακτήριζα με τρείς λέξεις τον D'Arienzo?
Νεύρο, Αυταρέσκεια, Πιάνο...
Εξάλλου ο Μαέστρο πέθανε το 1975, ενώ ένα πριν είχε πει ότι η βάση της ορχήστρας του και είναι το πιάνο και πίστευε ότι είναι αναντικατάστατο.
Ας απολαύσουμε τώρα μερικά κομμάτια από τον Μαέστρο!
Ένα Τάνγκο όπου φαίνεται το "νεύρο" του! Μην παραλείψετε το σατανικό γέλιο κάπου στο 0:30 :P
Ένα ωραιότατο βαλσάκι: "Δάκρυα και Χαμόγελα".
Και τέλος μια Μιλονγκίτσα χαρακτηριστική του! "Milonga De Mis Amores"
Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον, και αν μάθατε κάτι νέο, να νιώθετε λιγάκι παραπάνω τη μουσική του D'Arienzo. Μοιραστείτε το ελεύθερα!
Καλό απόγευμα!
Γιάννης
