Με αυτό το blog έχω σκοπό να μοιραστώ μαζί σας υλικό που δημιουργώ (πχ μεταφράσεις και αναλύσεις κομματιών), ενδιαφέρον υλικό από το διαδίκτυο, εμπειρίες και σκέψεις δικές μου πάνω στο Αργεντίνικο Τάνγκο, αλλά και να ακούσω τι έχετε να πείτε εσείς! Οπότε εκφραστείτε ελεύθερα!!!
ΥΓ: Είστε ελεύθεροι να μοιραστείτε υλικό από τη σελίδα, αρκεί να τοποθετείτε και το συνδεσμο (link) από την πηγή.
Σαν σήμερα πριν από έναν αιώνα γεννήθηκαν δυο θρύλοι του Τάνγκο! O Carlos Gardel (11 Δεκεμβρίου 1890 – 24 Ιουνίου 1935) και ο Julio de Caro (Δεκεμβρίου 11, 1899 – March 11, 1980)! Δε θα μπω στη διαδικασία να παραθέσω τα επιτεύγματα και τη συνεισφορά των δύο αυτών διαμαντιών του Τάνγκο (τουλάχιστον όχι σήμερα) αλλά θα πούμε για τον Ben Molar και την Εθνική Ημέρα του Τάνγκο που εορτάζεται στην Αργεντινή κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου. Ο Ben Molar, συγγραφές, συνθέτης, μουσικός παραγωγός κτλ... Είναι ο θεμελιωτής της Εθνικής Ημέρας του Τάνγκο στην Αργεντινή.
Ένα βραδύ του 1965 γεννήθηκε η ιδέα να συνδεθούν τα γενέθλια των δυο μεγάλων σε μια εορτή για το Τάνγκο στην Πόλη τους, κι έτσι χωρίς καθυστέρηση ο Ben Molar υπέβαλλε σχετικό αίτημα στον Γραμματέα Πολιτισμού του Μπουένος Αίρες μετά από 12 χρόνια περίπου το αίτημα αυτό εκπληρώθηκε, και στις 29 Νοεμβρη του 1977 ο Molar έλαβε την έγκριση τον για τον εορτασμό της ημέρας του Τάνγκο στην Πόλη. Δεν αρκέστηκ εκεί και πήγε το ζήτημα παραπέρα και πέτυχε την ανακήρυξη της Εθνικής Ημέρας του Τάνγκο για όλη την Αργεντινή το Δεκέμβρη του 1977!Εδώ θα βρείτε τη επίσημη σελίδα της Ημέρας και λεπτομέρειες για τους de Caro, Gardel και τον Molar!Ευχαριστούμε την Αργεντινή και την Ουρουγουάη που μας έδωσαν το Τάνγκο, και σας εύχομαι πολλούς και καλούς χορούς!Jovannes Giannis Elbakyan.
Gracias a la vida, ένα τραγούδι από τη Χιλή γραμμένο από την Violeta Parra στο τελευταίο άλμπουμ της το 1967 πριν αυτοκτονήσει... Ακούγοντας τους στίχους κανείς το βλέπει ως ένα ευχαριστήριο για τη ζωή... Γνωρίζοντας όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν, αναρωτιέται κανείς μήπως ήταν κάποιο σημείωμα που άφησε πριν θέσει τέλος στη ζωή της...
Εκτέλεση από την Mercedes Sosa... μια Αργεντίνα τραγουδίστρια που μεταξύ άλλων έχει τραγουδήσει και πολλά τραγούδια τάνγκο και για την οποία το τραγούδι αυτό που το προτοτραγούδησε το 1971 έγινε προσωπική υπογραφή και συνδέθηκε με το όνομά της...
Πριν από λίγο διάβασα μια διαμάχη στο facebook μεταξύ tangueros και tangueras περί show και διάσημων χορευτικών ζευγαριών. Η διαμάχη ξεκίνησε από ένα σχόλιο για τα show του Carlitos και της Noelia στο παρακάτω βίντεο:
Το σχόλιο έλεγε το εξής (δεν αποκαλύπτω την ταυτότητά του σχολιαστή για προφανείς λόγους αλλά αν θέλει μπρορεί να το κάνει ο ίδιος). "Ρε παιδιά... Έχω καιρό να σχολιάσω... Με αλλαγές κατεύθυνσης με μουσικότητα και με adornakia της ντάμας δεν γίνεται show σε τέτοιο επίπεδο... Ο Calrito κάνει καμιά sacada στα τρελά κέφια... Ούτε Lapis.. ούτε enrosces μόνο μπρος πίσω και διπλά tempo... και μην μου πείτε ότι δεν μπορώ να καταλάβω την μαγεία της απλότητας.... Μιλάμε για show.. Ωραίοι.. με μουσικότητα δεν λέω... αλλά μάλλον "λίγοι"... Όσο μπορεί να το πεί κάποιος...."
Ξεκίνησε λοιπόν μια διαμάχη για πως πρέπει να είναι ένα show με άλλους να υποστηρίζουν ότι μπορεί να μην κάνουν πολλές φιγούρες αλλά βγάζουν συναίσθημα...
Κάπου εδώ λοιπόν φτάνουμε στη διαμάχη για το τι πρέπει έχει ένα show και πήρα κι εγώ έναυσμα να κάνω αυτήν εδώ τη δημοσίευση και να πω κι εγώ τι σκέφτομαι στο θέμα αυτό.
Πιστεύω πως ένα show έχει τρία "συστατικά" (συνοπτικά και σε τυχαία σειρά προς το παρόν):
1)Τεχνική, Πικοιλία και συνδυασμός βημάτων και φιγούρες (ας το ονομάσουμε πολυπλοκότητα)
2)Μουσικότητα
3)Συναίσθημα (που είναι κυρίσως κάτι εσωτερικό, αλλά οταν υπάρχει μαγεία συνήθως διαχέεται και προς τα έξω και γίνεται ορατό).
+Προσωπικός χαρακτήρας - Στυλ που καθορίζονται από τα παραπάνω και τα καθορίζουν ταυτόχρονα
Τι επιλέγει να χορέψει, να επιδείξει, να διδαξει, να βλέπει και να μαθαίνει ο καθένας είναι δικαίωμά του. Όπως δλδ λέει το παιδί πως είναι λίγοι ο Carlitos και η Noelia έτσι μπορεί να πει κάποιος άλλος ότι χορεύουν τον χορό του πάθους και ότι είναι "λίγοι" κάποιοι άλλοι που δεν έχουν το συναίσθημα του Carlitos και της Noelia, άλλοι θα πουν ότι όλοι αυτοί είναι λίγοι γιατί δεν έχουν τη μουσικότητα του Carrara και ούτω καθεξής και στο τέλος όλοι είναι λίγοι :D
Υπάρχουν ζευγάρια που υπερτερεί στο χορό τους κάποιο από αυτά τα τρία, και υπάρχουν και ζευγάρια που έχουν έναν πιο ισορροπημένο συνδυασμό αλλά ίσως να υστερούν σε αυτό που έχει επικεντρώσει ένα ζευγάρι άλλο. Υπάρχουν ευτυχώς όμως άτομα που δίνουν περισσότερη βάση στο συναίσθημα παρά στην πολυπλοκότητα πχ και το αντίθετο. Γιατί να λέμε ότι κάποιοι άλλοι είναι "λίγοι" ? Γιατί να μην πούμε απλώς πως εμένα μου αρέσει αυτό γι'αυτό το λόγο. Επειδή μάλλον δεν υπάρχει το υπέρτατο ζευγάρι που να είναι καλύτερο και στα τρία αυτά, και επειδή πέραν του που επικεντρώνεται το κάθε ζευγάρι μας γοητεύει και ο προσωπικός χαρακτήρας και το στυλ που βάζει ο καθένας στο χορό του, ας μη συγκρίνουμε ανταγωνιστικά (για να μην πω γενικά) :D
Τέλος, να πω την άποψή μου γιατί αλλιώς θα κατηγορηθώ για διπλωματική παρέμβαση :D
Για μένα ασυμβίβαστο είναι το συναίσθημα. Η μουσικότητα και η πολυπλοκότητα είναι εργαλεία για να φτάσεις εκεί και όλο και ψηλότερα. Επίσης θεωρώ πιο σημαντικό τη μουσικότητα για να πετύχεις το συναίσθημα παρά την πολυπλοκότητα (αρκεί να κατέχεις βασικά πράγματα στην τεχνική για να είναι άνετος ο χορός).
Άρα συναίσθημα, μετά μουσικότητα, και τέλος πολυπλοκότητα θέλω να βλέπω όταν βλέπω ένα show...
Για να δείτε και κανέναν χορό γιατί θα βαρεθήκατε να διαβάσετε, θα σας παραθέσω και δυο ζευγάρια που μ'αρέσουν περισσότερο σε μουσικότητα και η πολυπλοκότητα σε σχέση με άλλα ζευγάρια...
Ωραία μουσικότητα:
Απίστευτή πολυπλοκότητα:
Δείτε κι άλλα βιντεάκια τους για καλύτερη εικόνα του πως χορεύεουν :)
Καλό βράδυ και Καλούς χορούς :)
Jovannes Giannis Elbakyan
Όπως και να έχει είναι οδυνηρό όταν αλλάζεις ο ίδιος τον ιδρυτή (founder) του forum (το μεταβιβάζεις σε άλλον) που ο ίδιος το σκέφτηκες, το δημιούργησες, λειτούργησες χρόνια, σπατάλησες εκατοντάδες ώρες και μέρες, και τα δίνεις όλα σε κάποιον άλλον χωρίς κάποια ανταμοιβή, και τα άτομα στα οποία αφήνεις την ιδέα σου που έκανες πράξη και όλον αυτόν τον κόπο σου να έχουν τη στάση που έχουν απέναντί σου...
Life is frakin unfair... :) But it's also a lot of fun :)
In the last 10 years 2 events have changed drastically the way I see my dancing with Mariana and, the way I approach our teaching. My closest 4 friends and the people on these two stories know about it. Today, I decided to make it public...
Year 2007, Palais du Chaillot, Festival Buenos Aires Paris, organized by the gouvernment of buenos aires and the one in Paris. The cast was more than prestigious, among those Gloria and Eduardo Arquimbau, Orquesta Escuela de Tango directed by Emilio Balcarce, and Esteban Moreno Claudia Codega and Damian Rosenthal and Celine Ruiz.
My colleagues decided to make me a sort of "leading choreographer" for the group numbers although we all putted our part, I was somehow coordinating the numbers, thank you Esteban Moreno for your offer.
The day of the general rehearsal takes place. Everyone on stage. Every dancer tried their song with the orchestra, and we did tried out as well the group numbers. All under the watch of Gloria and Eduardo who happened to be seating on the fourth or fifth row if my memory works well.
At the end of the rehearsal and just before Gloria and Eduardo were called on stage to try their own numbers I decided to seat a second by their sides and asked them what they thought. Esteban and Damian came along with me.
Me: "'Maestro Arquimbau, then... So? What did you think of it? (I ashamed to confess certain pride on my voice, pride because he knew me since young age... Since I was 8 or 9 years old... I thought he will be more than proud to see where I got after all that time)
Arquimbau: ( after a moment of silence he turned to me, and made sure he was looking into my eyes to tell me what he thought) "well... I liked it much more when you used to dance ! "
I thought.... He must have misused the words. When I used to dance? I thought he meant he liked it better how I danced in the past? Yes, and no... He clarified all in the following sentences
Arquimbau: "because... Now you don't dance at all, I can't tell you I don't like it because you didn't dance yet! The girl ... Well, the girls did all... You just stood still on two legs and hold her while she makes high boleos and high ganchos, and you simply and plain: just stand. That's why I can't tell you if I liked it. But I liked more how you danced when you were a child! You did move back then!"
I was simply shocked. My colleagues astonished by the statement of maestro Arquimbau maybe waited for me to react... I clearly remember Moreno trying always like a good friend to say something to somehow defend the "indefendible"... But I was shocked, I don't remember what Moreno said, his words were forgotten or simply I was too shocked to make sense out of his words.
I simply said... "Thank you maestro, I will think about it" and I left to the dressing room
That night we had to dance, it was the first show. We did the show, all was normal, and people liked it... Seemly liked it. I was (by the reaction of the audience) capable to arrogantly state that Arquimbau was wrong, or envious, or anything! But no... We did the show, and careless of the reaction of the audience that day something changed in me. And this story that I share with you now, is a subject of conversation every single time we meet with my two friends: Damian and Esteban.
Thank you Eduardo Arquimbau for sharing your point of view
---
The other event took place in the most unthinkable place and season... Hot summer, Corfu or one Greek island i dont remember which, but it was in Greece year? I think it was also 2007 or 2008
Greece Tango Festival... The cast, Balmaceda and Corina, And other two couples that i will not mention, but they were at that moment referents of the tango Nuevo wave as well as Mariana and I .
First evening of the event, we are required to attend the milonga early since the evening was a sort of presentation of the Greek teachers and guests, and all of them expected that the table of maestros will be witnessing every couple's show.
We were all on time. And then... Show time!
8 Out of the maybe 10 couples danced electronic music, but they were clearly not ready to interpret this music, but what was more strange is that they were all dancing open and trying to be "original" to the point that they were not looking like tango dancers at all...
One of my colleagues started to laugh... Then other started to comment... Then the whole table (teachers and friends of teachers) were commenting sarcastically... But then, Balmaceda said something :
"You might laugh at them now, but you are risponsable of what this people do! Then you laugh about your own work? You made them like this"
Silence, plain general silence...
Then argument... And the same that happened to me in that theatre seat, I was not able to make sense of the words said after that. I was just shocked.
Shocked not only because what Balmaceda said was true, no.. I was also shocked by the love with which he protected "them" from "us". How dangerous he felt we were, since we were no taking our educational responsibility in our hands. Because to his eyes we were just playing to be teachers.
I was the younger, and the one included in that circle of trust. So I limited myself to simply shut up and learn...
Then, like in any table of friends, The argument transformed in conversation and then the conversation in jokes again and all softened up, but something inside me had changed again. I understood my responsibility, because I was for the first time exposed to my failures by watching the results of my lack of commitment to "first, teach them tango!"
Το μεθεπόμενο Σάββατο το "El Camino Del Tango" ξεκινάει μια νέα Μιλόνγκα στην Πάτρα και με αφορμή αυτό είπα να πούμε μερικά πράγματα για τους κώδικες που πρέπει να τηρούμε σε μια Μιλόνγκα!
Ίσως το πρώτο και βασικό στοιχείο που καθορίζει μια Μιλόνγκα είναι αυτό που λέμε γραμμή χορού! Η γραμμή χορού που στην πραγματικότητα πιο πολύ κύκλος είναι παρά γραμμή, κινείται πάντα αριστερόστροφα και μας επιτρέπει να κινηθούμε σε όλη την πίστα με μια αρμονία και χορίς να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον, κι ας είναι το ένα ζευγάρι στο μισό μέτρο από το επόμενο...
Λέω συχνά σε αρχάριους καβαλιέρους που διστάζουν να χορέψουν σε μια Μιλόνγκα ότι δεν έχει σημασία πόσο καλά χορεύει ο ίδιος και να μην επικεντρώνεται στον εαυτό του όταν είναι σε γραμμή χορού, αλλά πόσο καλά μπορεί να χορέψει μαζί με τους άλλους που είναι στη γραμμή χορού. Δεν ενδιαφέρει κανέναν (η δεν πρέπει να ενδιαφέρει έστω) το πόσο καλά χορεύεις εσύ προσωπικά, αρκεί να τηρείς τη γραμμή χορού, να μη διαταράσσεις την αρμονία της, και να μη χαλάς τον χορό των άλλων ζευγαριών. Προτιμώ να χορεύω με τη ντάμα μου ανάμεσα σε δυο αρχάριους που τηρούν τη γραμμή χορού παρά ανάμεσα σε δυο "προχωρημένους" που νομίζουν ότι έχουν έρθει για show στη Μιλόνγκα και με αναγκάζουν να επικεντρώνομαι πιο πολύ στο πως να προστατέψω τη ντάμα μου παρά στο να συνδεθώ μαζί της και νομίζω ότι όλοι οι milonguero αυτό θέλουν, να χορεύουν σε μια αρμονία με τους άλλους για να μπορέσουν να συνδεθούν με τη ντάμα τους...
Γιατί όμως κάποιος όμως δεν τηρεί τη γραμμή χορού και "κουτουλάει" στους άλλους γύρω του, η αναγκάζει τους άλλους να κάνουν ελιγμούς επειδή αυτός κάνει "σφήνες" ή χορεύει σαν να είναι μόνος στην πίστα? Ή δεν ξέρει, ή δεν τον νοιάζει, και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που χορεύουν χρόνια και δεν τους νοιάζει. Αλλά ας πουμε μερικά πράγματα γι'αυτούς που δεν ξέρουν πως να χειριστούν τη γραμμή χορού και θέλουν να μάθουν τι πρέπει να προσέχουν.
Πως μπαίνω στη γραμμή χορού: Ας πούμε ότι κάναμε cabeceo στη ντάμα (άλλος ένας κώδικας του τάνγκο που μπορείτε να αναζητήσετε σε παλαιότερη δημοσίευση), ανταποκρίθηκε, και πήγαμε να την πάρουμε από το τραπέζι της και στο μεταξύ η γραμμή χορού έχει σχηματιστεί και κάποια ζευγάρια χορεύουν ήδη. Αφού την πάρουμε πλησιάζουμε με τη ντάμα μας τη γραμμή, αλλά πριν μπούμε φροντίζουμε πάντα, αν υπάρχει καβαλιέρος στα αριστερά μας όπως μπαίνουμε στη γραμμή να μας έχει δει. Αν δε μας δει περιμένουμε τον επόμενο να μας δει, και δεν "κόβουμε" κάποιον, γιατί το ποιο πιθανό είναι ότι θα πέσει πάνω μας, και θα φταίμε εμείς προφανώς, γιατί ο καβαλιέρος έχει και μια νεκρή γωνία (θα βάλω και παραστατική φωτογραφία για να δείτε τι εννοώ) και δε βλέπει καλά στα δεξιά του όπου θα έχουμε μπει, και δε θα μας έχει δει. Όταν σας δει κάποιος καβαλιέρος και περιμένει να μπείτε στη γραμμή, θα το καταλάβεται πολύ καθαρά, γιατί ενώ θα έχει κενό χώρο μπροστά του θα περιμένει να μπείτε στη γραμμή και δε θα προχωράει. Τότε είναι που μπαίνετε στη γραμμή. Υπάρχει δηλαδή και μια συνεννόηση μεταξύ των καβαλιέρων πριν μπούμε στη γραμμή.
Δε σταματάω τη γραμμή χορού: Δεν κόβω τη ροή της γραμμής για κανένα λόγο. Δε χορεύουμε στατικά ή σχεδόν στατικά, και δε σταματάμε για να κάνουμε φιγούρες ή να δείξουμε κάτι. Αν δημιουργείτε κενό μπροστά μου, σημαίνει ότι μάλλον έχει συνωστισμό πίσω μου. Εξάσκηση, μάθημα και κουβέντα δε γίνονται στη γραμμή χορού. Αυτά εκτός του ότι χαλάνε τη γραμμή χορού, είναι αγένεια γενικά να γίνονται την ώρα του χορού. Αυτό ίσως το αναλύσουμε εκτενέστερα σε κάποια άλλη δημοσίευση (εννοώ τα περί διορθώσεων κατά τη διάρκεια της Μιλόνγκας).
Δεν προσπερνάω: Δεν προσπερνάω ποτέ το ζευγάρι που είναι μπροστά μου και χορεύει. Ακόμα κι αν καθυστερήσει λίγο να προχωρήσει δεν τον προσπερνάω, γιατί δημιουργώ χάος, και επίσης υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προχωρήσει κι αυτός την ώρα που προσπερνάω και να κουτουλήσουμε. Τώρα αν κάποιος έχει σταματήσει στη γραμμή χορού με τη ντάμα του και μιλάνε της δείχνει κάτι κτλ, ή χορεύουν σε ένα σημείο τόσο πολύ που ο κύκλος του χορού τείνει να γίνει ένα ευθύγραμμο τμήμα, τότε προσπερνάω αναγκαστικά και πάντα από τα αριστερά. Αν υπάρχει και δεύτερη γραμμή χορού μέσα στην πρώτη (συμβαίνει σε πολύ μεγάλους χώρους με πολύ πολύ κόσμο), φροντίζω να μην πέσω πάνω σε άλλους και να μην τους κόψω. Επίσης, αν είναι πολύ μικρός ο χώρος προσέχω να μην ενοχλήσω αυτούς που έρχονται από απέναντι.
Αφήνουμε χώρο στον μπροστινό: Ναι μεν δεν αφήνω κενό μπροστά μου γενικά, αλλά δεν κολλάω και στον μπροστινό μου. Αφήνω χώρο ενός βήματος (ενός βήματος όμως όχι τρών βημάτων) στον μπροστινό μου για να μπορεί να στρίψει (να κάνει giro με κλειστή αγκαλιά) και ίσως να κάνει κι ένα μικρό βηματάκι πίσω (ένα όμως κι όχι παραπάνω) και όχι και τα δυο μαζί, δλδ σύνολο κάπου στο μισό μέτρο. Αν έχουμε πλησιάσει τόσο πολύ που πατάμε ανάμεσα στα πόδια του σχεδόν και μας πατήσει σε ένα giro πχ, εμείς θα φταίμε κι όχι εκείνος.
Δεν κάνω πίσω βήματα: Αν και προφανές από την προηγούμενη παράγραφο, να τονίσουμε ότι δεν κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Γενικά δεν πάω αντίθετα από τη φορά της γραμμής έστω κι αν έχω γυρίσει πλάτη.
Δε γυρνάμε πλάτη στη γραμμή: Δε χορεύουμε με γυρισμένη την πλατη στη γραμμή χορού. Μπορούμε να γυρίσουμε πλάτη για λίγο και στιγμιαία (πχ όταν κάνουμε ένα giro, αλλά αμέσως προσανατολιζόμαστε προς τη φορά της γραμμής για να βλέπουμε που πηγαίνουμε.
Μην κάνετε απρόβλεπτα πράγματα: Μην κάνετε απρόβλεπτα και απότομα πράγματα στη γραμμή χορού. Έστω ότι κάνετε ένα giro και μπροστινός σας κάνει βήμα μπροστά και αδειάζει το χόρο μπροστά. Ξεκινάτε για ένα μπροστινό βήμα. Τώρα ο καβαλιέρος που είναι από πίσω έχει την αίσθηση ότι θα πάτε μπροστά κι ετοιμάζεται κι αυτός να προχωρήσει. Αν εσείς ξαφνικά κόψετε το μπροστινό βήμα που είχατε ξεκινήσει, κάνετε μια προσποίηση και αλλάξετε κατεύθυνση προς τα πίσω (rebote) και ξαναπάτε για ένα ακόμα giro ή κάνετε κι ένα μικρό βηματάκι πίσω, ακόμα κι αν δε συγκρουστείτε (που δεν αποκλείεται), κατά πάσα πιθανότητα ο καβαλιέρος που είναι πίσω σας θα έχει μια αίσθηση παρολίγον ατυχήματος και θα του έχετε προκαλέσει μια κάποια δυσφορία.
Καλύπτουμε όλο το χώορο: Όταν χορεύουμε δεν κόβουμε δρόμο και δε μικραίνουμε τον κύκλο του χορού, αλλά αντιθέτως χορεύουμε όσο πιο δεξιά γίνεται, καλύπτοντας όλο το χώρο.
Δε χορεύουμε μέσα στον κύκλο: Δεν μπαίνουμε ποτέ να χορέψουμε μέσα στον κύκλο. Είναι ενοχλητικό και εγωστικό ταυτόχρονα. Με το να μπαίνετε στο κέντρο, ενοχλείτε όλους που χορεύουν γύρω σας, γιατί τώρα εκτός από το να προσέχουν τον μπροστινό ( άντε και τον πίσω τους), έχουν να προσέχουν κι εσάς. Δε γίνεται λοιπόν εσείς για να έχετε την άνεση σας ή για να κάνετε το κομμάτι σας να μπαίνετε στο κέντρο. Είναι ακόμα πιο ενοχλητικό αν είστε και παλιός καβαλιέρος γιατί θα έπρεπε να ξέρετε καλύτερα... Τώρα αν ο χώρος είναι μεγάλος και έχει σχηματιστεί και δεύτερος κύκλος στην πίστα τα πράγαματα αλλάζουν.
Πολλαπλοί κύκλοι χορού: Αν ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και ο κόσμος πάρα πολύς, και αν και μόνο αν δε χοράνε άλλοι στον πρώτο κύκλο τότε φτιάχουμε και δεύτερο κύκλο. Κατά κανόνα οι αρχάριοι χορεύουν στον μέσα κύκλο και οι προχωρημένοι στον έξω κύκλο (εξάλλου όταν σχηματίζεται ο κύκλος μέσα, ο κύκλος έξω είναι συνωστισμένος, οπότε θα είναι πιο εύκολο για έναν αρχάριο να χορεύει στον μέσα κύκλο. Βασικό είναι να μην αλλάζουμε τον κύκλο που είμαστε συνέχεια, και αν για κάποιο λόγο αλλάξουμε κύκλο (γραμμή χορού) φροντίζουμε να μην κόψουμε αυτύν που έρχεται να καλύψει τη θέση που θέλουμε να παρουμε.
Ισοκατανομή στο χώρο: Αν οι γραμμή χορού δεν έχει πολύ κόσμο, προσπαθούμε να συμβάλουμε στο να έχουν τα ζευγάρια ίση απόσταση το ένα από το άλλο. Πχ αν χορεύουμε 5 ζευγάρια σε 50 τετραγωνικά, δεν αφήνουμε ένα βήμα απόσταση από τον μπροστινό μας, αλλά αρκετή ώστε το κάθε ζευγάρι να ισαπέχει από το προηγούμενο και το επόμενο. Δεν έχει νόημα να περιορίσουμε τον μπροστινό μας όταν έχει τόσο χώρο στην πίστα και τότε είναι που μπορούμε να χορεύουμε και λίγο πιο ελεύθερα ως προς τη γραμμή, μόνο βέβαια όταν είμαστε σίγουροι ο,τι το ζευγάρι μπροστά και πίσω είναι τόσο μακριά που όχι απλά δε θα συγκρουστούμε, αλλά δε θα τους αγχώσουμε καν. Ο χώρος που μου ανήκει (για προχωρημένους): Για τους προχωρημένους ή όσους νομίζουν ότι είναι προχωρημένοι τέλος πάντων, να θυμόμαστε ότι όταν χορεύουμε στη γραμμή χορού, δεν κάνουμε show. Ο νοητός χώρος που δικαιούμαι ανά πάσα στιγμή είναι ο χώρος που χρειάζεται ένα ζευγάρι να κάνει giro σε κλειστή αγκαλιά, κι αυτό είναι όλο. Ότι φιγούρα κι αν θέλω να κάνω θα πρέπει να είναι μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ακόμα κι ένα giro με τεντωμένα τα χέρια (μια αρκετά ανοιχτή αγκαλιά, δυναμικές κι απότομες κινήσεις) σε μια γεμάτη γραμμή χορού είναι ενοχλητικό, γιατί πιάνει το χώρο για τρία ζευγάρια για να γίνει. Δεν κάνουμε boleos, ganchos και γενικά δε σηκώνουμε πόδια κτλ εκτός κι αν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι οχι μόνο δε θα πετύχουμε κανέναν αλλά δε θα τρομάξουμε και κανέναν. Αυτό το κομμάτι αφορά και τις ντάμες. Αν σας οδηγούν ένα σήκωμα του ποδιού μακριά από την αγκαλιά σε κάποια φιγούρα
(πχ ένα πίσω boleo)
, κάνετε την κίνηση χωρίς το σήκωμα. Τέλος οι καβαλιέροι κυρίως αλλά και οι ντάμες, να θυμάστε ότι δεν έχει σημασία μόνο αν θα συγκρουστώ με κάποιον ή όχι, αλλά και το αν θα τον αναγκάσω να με αποφύγει και να χαλάσει τη ροή του χορού του για να το κάνει.
Αν γίνει το κακό: Αν παρόλο που προσέχαμε, ή επειδή για μια στιγμή αφαιρεθήκαμε από τη μαγεία της μουσικής και χτυπήσαμε κάποιον, δε σταματάμε για να του ζητήσουμε συγγνώμη αναγκάζοντας το άλλο ζευγάρι να σταματήσει τελείως ή εμποδίζοντας τη ροή της γραμμής. Περιμένουμε να τελειώσει η tanda (ή εστω το κομμάτι) και μετά ζητάμε συγγνώμη.
Δεν περνάω μέσα από την πίστα: Κάτι που αφορά όλους κι αυτούς που δε χορεύουν είναι ότι από τη στιγμή που ξεκινάει η tanda, δεν περνάμε μέσα από την πίστα και τη γραμμή χορού για κανέναν μα κανέναν λόγο. Αν πρέπει να πάμε κάπου, πάμε περιμετρικά της γραμμής και αν σε κάποιο σημείο αναγκαστούμε να πατήσουμε στη γραμμή χορού για δυο βήματα γιατί ο χώρος είναι μικρός και δε γίνεται αλλιώς, θυμόμαστε πάντα οτι προτεραιότητα έχει πάντα το ζευγάρι που χορεύει κι όχι εσείς που δε χορεύετε.
Κλεινοντας, να ξέρετε ότι οι παλιοί είναι και πρέπει να είναι επιεικείς με τους αρχάριους, και να τους ενθαρρύνουν να τολμούν να χορεύουν στις Μιλόνγκες, αλλά και να τους μαθαίνουν τους κώδκες του χορού. Πολλές φορές το μεγαλύτερο πρόβλημα στη γραμμή χορού δεν το δημιουργεί κάποιος αρχάριος, αλλά κάποιος που χορεύει καιρό και αγνοεί επιδεικτικά και συστηματικά τη λειτουργία της γραμμής χορού. Απλά δεν τον ενδιαφέρει το ζήτημα. Θέλει να κάνει το κομμάτι του. Τώρα αν αυτό είναι θέμα προσωπικού χαρακτήρα ή έλλειψη του δασκάλου που δεν του έμαθε βασικούς κώδικες του χορού είναι κάτι που δεν είμαι σίγουρος. Είναι άλλο να σε έχει συνεπάρει η μαγεία και να κάνεις κάτι στραβά στη γραμμή κάποια φορά, κι άλλο να το κάνεις συνέχεια γιατί θες να επιδειχτείς.
Αυτό που θέλω να πω τέλος είναι ότι ο καθένας που διοργανώνει Μιλόνγκα, πρέπει να μεριμνά για τον κόσμο που φιλοξενεί η Μιλόνγκα του και για την αρμονία στην πίστα, οπότε καλό είναι να ενημερώνει διακριτικά όσους πιστεύει ότι αγνοούν τη λειτουργία της γραμμής χορού.
Σας παραθέτω και μια φωτογραφία που είχα βρει στο διαδίκτυο κάποτε που αναφέρει τα περισσότερα που είπαμε. Ευχαριστώ τον δημιουργό του. Δυστυχώς δεν ξέρω όμως ποιος είναι
για να βάλω παραπομπή!
Μετά από πέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας στις Φοιτητικές Ομάδες (όπως την ξέρει την ΠΟΦΠΠ ο κόσμος του Τάνγκο), ήρθε η ώρα να αποχωρίσω από την ομάδα...
Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που μου έμαθαν πράγματα ώς παλιοί στην ομάδα όταν πρωτοξεκίνησα (κυρίως τη Γεωργία Αλ., αλλά και τον Γιώργο Π., τον Κώστα Τσ., και άλλους), και να ξέρουν ότι δε θα ξεχάσω ποτέ την καλή τους διάθεση να μου μάθουν πράγματα αφιλοκερδώς!
Ευχαριστώ επίσης τα παιδιά που είχαν τη διάθεση να μάθουν πράγματα από μένα και το εκτίμησαν, έστω και λιγάκι. Εννοείται ότι όποια μαθήματα έκανα στις ομάδες είτε σε νέους είτε σε άλλους τα έκανα αφιλοκερδώς και γιατί μ'άρεσε να μεταδίδω τις γνώσεις, και δεν το έκανα για να αποκομίσω κάποια αναγνώριση. Κάποιοι όμως με στεναχώρησαν με την αχαριστία τους και τη συμπεριφορά τους κι δεν ήταν προς τιμήν τους.
Φεύγω, γιατί η ομάδα έχει σταματήσει να πιστεύει στη συνεχή βελτίωση, αλλά έχει μπει στη λογική στο ότι είμαστε στις ομάδες για χαβαλέ κυρίως, και άντε και χορεύουμε κιόλας (με εξαίρεση λίγους). Παλέψαμε κάποιοι να αποδείξουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα ως ερασιτεχνική ομάδα, και εκεί που τα καταφέραμε, κάποιοι θεωρούν στην ομάδα ότι για να μάθουν πράγματα αυτοί που χορεύουν ένα χρόνο πρέπει να φέρουμε "πραγματικούς χορευτές", επαγγελματίες, λες κι εμείς οι παλιοί είμασταν "μαϊμού" χορευτές... Ωσάν το αν χορεύεις πραγματικά η όχι, εξαρτάται από το αν το κάνεις για την πάρτη σου και μόνο, ή αν το κάνεις για να βγάλεις λεφτά. Εμείς οι ίδιοι παλιοί που μας κάνανε μάθημα παλιοί της ομάδας μετά τον πρώτο μας χρόνο μια χαρά πήραμε πράγματα παρόλο που αυτοί οι παλιοί ξέρανε λιγότερο από τους παλιούς σήεμρα, και ξαφνικά θέλουμε "πραγματικούς χορευτές"... Δεν έχω πρόβλημα με τους επαγγελματίες. Έχω πληρώσει κι εγώ σε πολλούς για να μάθω. Αλλά το να είσαι milonguero δεν έχει να κάνει με το πόσα λεφτά βγάζεις από το χορό...
Αντιπαλότητες, φιλοδοξίες, κλίκες, κόντρες... φτάνει πια... Πριν μερικά χρόνια, όταν σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα πάρω πτυχίο και θα φύγω από την Πάτρα, σκεφτόμουν τι θα κάνω χωρίς τις ομάδες, περνάμε τόσο καλά... Τελικά έφυγα πριν πάρω πτυχίο, κι ένιωσα αυτό που δεν περίμενα ποτέ να νιώσω φεύγοντας από την ομάδα: μια απέραντη ανακούφιση... Σαν μια σχέση που έπρεπε να έχει τελειώσει από πολύ πιο πριν, κι εγώ την τράβηξα ένα χρόνο ακόμη με το ζόρι...
Κάποιοι με ρωτούν, γιατί δεν έμεινα και στις ομάδες, και να κάνω και πράγματα έξω που ήθελα! Απαντώ λοιπόν λέγοντας ότι αυτό δε θα ήταν σωστό. Μια από τις αρχές της ομάδας ήταν (κι ελπίζω να είναι γιατί κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουν), ότι όποιος μπλέκει με επαγγελματίες, ασχέτως να βγάζει λεφτά ή όχι, πρέπει να φύγει από την ομάδα, για να μην εκμεταλλεύεται έστω και άθελά του την παρουσία του στην ομάδα! Γι'αυτό λοιπόν φεύγω, για να μην υπάρχει η παραμικρή υπόννοια ότι θα εκμεταλλευτώ την παρουσία μου εκεί, έστω και άθελά μου, από τη στιγμή που θα κάνω πράγματα εκτός ομάδας!
Αυτό που έχω να πω στην ομάδα φεύγοντας είναι τρία πράγματα. Να προσπαθούν να βελτιώνονται άσχετε αν βγάζουν λεφτά ή όχι (άσχετα αν είναι ερασιτέχνες ή όχι), κι ότι η καλοπέραση και η παρέα δεν είναι το αντίθετο της βελτίωσης, αλλά μπορούν να πάνε μαζί! Να κρατήσουν τα λεφτά και τους επαγγελματίες έξω από τις ομάδες χωρίς να είναι κακό να κάνουν κάποιο σεμινάριο με δασκάλους σαν ομάδα. Και τέλος, να θυμούνται ότι η βασική αρχή της ομάδας είναι η αλληλοδιδασκαλία... Όποιος μπορεί κι έχει την οικονομική άνεση να το κάνει, ας πάει και σε έναν επαγγελματία να μάθει πράγματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσετε να μαθαίνετε ο ένας τον άλλον αυτά που μάθατε από τους παλιούς η από σεμινάρια/ιδιαίτερα.
Εύχομαι κι ελπίζω οι νέες γενιές που έχουν έρθει και θα έρθουν να διατηρήσουν την ιδέα εκείνη της ομάδας με την οποία αγάπησα το Τάνγκο στις ομάδες κι έκανα τα πρώτα μου βήματα!
Ο Juan D'Arienzo που ονομάστηκε και "El rey del compás" που σημαίνει "Ο Βασιλιάς του Ρυθμού/Μέτρου" είναι σίγουρα από τους αγαπημένους μου! Γεννηθείς το 1900 στο Μπουένος Άιρες, επηρεάστηκε από το μουσικό ρεύμα της εποχής του και ασχολήθκε με τη μουσική από μικρός, όπως και οι περισσότεροι "μεγάλοι μουσικοί" της εποχής του κι έπαιζε βιολί. Αργότερα θα επηρεάσει κι αυτός με τη σειρά του το ρεύμα αυτό και θα δημιουργήσει μια από τις βασικότερες "σχολές" της μουσικής Τάνγκο.
Η πρώτη αξιοπρόσεκτη παρουσία του σε κοινό ήταν ως βιολιστής σε ορχήστρα θεάτρου το 1919. Παρόλα αυτά σε αντίθεση με άλλους μουσικούς της εποχής του, ο D'Arienzo άργησε να γίνει διάσημος. Ενώ για παράδειγμα ο σχεδόν συνομήλικός του Julio De Caro ήταν ήδη διάσημος από το 1924, ο Juan D'Arienzo έγινε διάσημος μόλις το 1936. Ένα χρόνο πριν ήταν η μεγάλη στροφή στη μουσική του διαδρομή όταν στην ορχήστρα του προσχώρησε ο Rodolfo Biagi (ένας ταλαντούχος πιανίστας που θα φύγει μετά από λίγα χρόνια για να δημιουργήσει κι αυτός τη δική του ορχήστρα). Το πιάνο ήταν από τότε και έπειτα η βάση της ορχήστρας του όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, και τότε κατά μια έννοια γεννήθηκε ο D'Arienzo που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα!
Με την άφιξη του νέου πιανίστα στην ορχήστρα, ο D'Arienzo άλλαξε τη μουσική του σε αυτό που τον χαρακτηρίζει. Επέστρεψε στο στακάτο, δυναμικό και παιχνιδιάρικο ρυθμό των πρώτων τάνγκο, όταν στην εποχή εκείνη πλέον το τάνγκο είχε γίνει μια θλιμμένη σκέψη που μπορείς να τη χορέψεις, από κει που κάποτε ήταν ένας δυναμικός και γρήγορος χορός. Γύρισε κατά μια έννοια στις ρίζες του τάνγκο από τη μια, από την άλλη κράτησε τον πλούτο των μουσικών οργάνων και τα σύγχρονα για την εποχή του όργανα όπως το πιάνο, και αναζωογόνησε το τάνγκο με τη δυναμική και τη ζωντάνεια της μουσικής του.
Ο D'Arienzo ήταν οπαδός της "παλιάς φουρνιάς" ή αλλιώς της "παλιάς φρουράς" (guardia vieja) όπως έλεγε. Το 1949 είχε πει ότι το Τάνγκο είναι πάνω απ'όλα ρυθμός, νεύρο, δύναμη και χαρακτήρας, κάτι που το είχε η παλιά φρουρά, και ότι πρέπει να το κρατήσουμε αυτό ώστε να μη χαθεί ποτέ. Θεωρούσε ότι το Τάνγκο περνούσε κρίση τότε, και είχε πει ότι "περα από κάθε σεμνότητα, έκανα ότι μπορούσα για να αναγεννηθεί (το τάνγκο). Πίστευε επίσης ότι ένα μεγάλο φταίξιμο για την κρίση του τάνγκο την είχαν οι τραγουδιστές, καθώς οι ορχήστρες είχαν γίνει συνοδείες για τους αστέρες του τραγουδιού. Εκείνος ήθελε τον τραγουδιστή όχι μπροστά και την ορχήστρα να συνοδεύει, αλλά η φωνή του τραγουδιστή να είναι ένα ακόμα όργανο της ορχήστρας που την εμπλουτίζει.
Και ρωτάω τον εαυτό μου, πώς θα χαρακτήριζα με τρείς λέξεις τον D'Arienzo?
Νεύρο, Αυταρέσκεια, Πιάνο...
Εξάλλου ο Μαέστρο πέθανε το 1975, ενώ ένα πριν είχε πει ότι η βάση της ορχήστρας του και είναι το πιάνο και πίστευε ότι είναι αναντικατάστατο.
Ας απολαύσουμε τώρα μερικά κομμάτια από τον Μαέστρο!
Ένα Τάνγκο όπου φαίνεται το "νεύρο" του! Μην παραλείψετε το σατανικό γέλιο κάπου στο 0:30 :P
Ένα ωραιότατο βαλσάκι: "Δάκρυα και Χαμόγελα".
Και τέλος μια Μιλονγκίτσα χαρακτηριστική του! "Milonga De Mis Amores"
Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον, και αν μάθατε κάτι νέο, να νιώθετε λιγάκι παραπάνω τη μουσική του D'Arienzo. Μοιραστείτε το ελεύθερα!
Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες καθώς σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας! Να θυμόμαστε να τις σεβόμαστε κάθε ημέρα και στιγμή που μας σέβονται κι αυτές!
Ένα όμορφο τραγούδι από τους Fransisco Canaro και Mariano Mores. Από τα ωραιότερα κλασσκά κομμάτια, αυτό το κομμάτι βγάζει μια συναισθηματική φόρτιση κι αν είσαι και σε ανάλογη διάθεση μπορεί να σου αγγίξει εσωτερικές ευαίσθητες χορδές που δεν ήξερες καν ότι τις είχες...
Όσον αφορά τους συντελεστές, οι δυο συνθέτες ήρθαν κοντά όταν ο Mariano Mores άχισε να παίζει ως πιανίστας στην ορχήστρα του Canaro(1939), και ο Canaro ήταν ήδη διάσημος. Έτσι κάπου το 1947 δημιουργήθηκε αυτό το υπέροχο τραγούδι! Την επόμενη χρονιά ο Mores αποχώρησε από την ορχήστρα του Canaro για να ιδρύσει τη δική του.
Από την άλλη ο Ivo Pelay (στίχοι) ήταν ο πιο παραγωγικός θεατρικός συγγραφέας της Αργεντινής ο οποίος έγραψε γύρω στα 200 έργα, ενώ οι περισσότεροι από μας έχουμε ακούστά ίσως το "Mala Vida", το οποίο έχει ανέβει και πολλές φορές σε παραστάσεις στην Αθήνα. Πέρα όμως από μεγάλος θεατρικός συγγραφέας ο Ivo Pelay ήταν και ποιητής, και έχει γράψει στίχους σε τραγούδια Τάνγκο. Σελίδες μπορεί να προσθέσει κανείς για την ιστορία των συντελεστών αυτού το κομματιού, αλλά για να μη σας κουράσω, ας απολαύσουμε το ίδιο το κομμάτι...
Από την oρχήστρα του Canaro και την καταπληκτική Nely Omar !
Αυτή είναι η αγαπημένη μου εκτέλεση προς το παρόν!
Déjame no quiero verte más (Άσε με, δε θέλω να σε βλέπω πια)
Déjame, no quiero verte nunca más,
déjame que trate de vivir en paz.
Άσε με, δε θέλω να σε δω ποτέ ξανά,
άσε με να να προσπαθώ γαλήνια να ζω.
No digas que ya estoy ........Μη πεις πως είμαι ήδη
borracho como ayer, ..........μεθυσμένος όπως εχτές
más daño que el alcohol .....περισσότερο κακό (ζημιά) από το πιοτό (αλκοόλ)
me hicieran las angustias ...μου έκαναν η αγωνία
y las pena de querer. ..........και ο πόνος της αγάπης.
Mi copa llena está ..............Είναι γεμάτο το ποτήρι μου
de olvido e ilusión ..............από λησμονιά και παραισθήσεις
y en ella quiero hundir ........και σ'αυτό θέλω να πνίξω (βυθίσω)
mi desesperación. ...............την απόγνωσή μου.
Déjame, el verte me hace mucho mal,
déjame, que ya no puedo más.
Άσε με, το να σε βλέπω μου κάνει κακό πολύ,
άσε με, γιατί δεν μπορώ άλλο πια.
Deslumbrado te amé ......Σε αγαπησά τυφλά
como se ama una vez, .....όπως κανείς μια φορά μόνο αγαπά
y tu vida y mi amor .........τη ζωή σου και την αγάπη μου
en un sueño encerré, ........σ'ενα όνειρο κλείδωσα.
y hoy ya ves, ...................και σήμερα πια βλέπεις,
pero déjame, ....................αλλά άσε με,
no quiero verte nunca más ...δε θέλω να σε δω ξανά
déjame, que trate de vivir en paz. ...άσε με να προσπαθώ γαλήνια να ζω.
La sombra de tus ojos, .....Η σκιά των ματιών σου
el rojo de tus labios, ........το κόκκινο των χειλιών σου
el fuego de tus brazos ......η φλόγα της αγκαλιάς σου (των μπράτσων σου)
se funden en el vino ..........λιώνουν στο κρασί
con destellos de puñal. .....μαζί με λαμπυρίσματα από στιλέτο.
Inútil es huir .....................Μάταιο να δραπετεύω
de tu fascinación, ..............από τη γοητεία σου,
inútil el pedir ....................μάταιο να ζητώ
olvido al corazón. ..............την καρδιά να ξεχάσει.
Ven aquí, que quiero verte junto a mí, ...Έλα εδώ, γιατί θέλω να σε δω μαζί μου
bésame, sin ti no sé vivir... ..................φίλα με, χωρίς εσένα δεν ξέρω πως να ζω...
Bésame corazón, bésame corazón... ....Φίλα με καρδία μου, φίλα με καρδιά μου...
Μετάφραση: Γιάννης
Αφιερωμένο σε όσους αγάπησαν κι αγαπούν παράφορα!
Μια ακόμα εκτέλεση!
Από την ορχήστρα του Di Sarli και τη φωνή του Alberto Podesta!
