Ένας χορός, μια αιωνιότητα και το τέλος!

Όλα κάπως έτσι ξεκινάνε, με έναν και μόνο χορό, τον πρώτο χορό... Χορεύεις με μια ντάμα, αρχάρια ή και όχι και καταλαβαίνεις ότι έχει το κάτι τις που σ'αρέσει. Αν είναι αρχάρια, συνήθως αυτό είναι ελαφριά αγκαλιά, ευαισθησία στην καθοδήγηση και γενικά αντίληψη πάνω στο χορό. Αν είναι παλιά ντάμα θα είναι η ωραία αγκαλιά και θα αισθανθείς τη χημεία που έχετε... Όσο χορεύεις τόσο σου αρέσει, και την επόμενη φορά που θα βρεθείτε δε θα χάσεις την ευκαιρία να χορέψετε και πάλι. Αργότερα τη γνωρίζεις (ή τον γνωρίζεις τέλοσπάντων) και καταλαβαίνεις ότι ταιριάζετε στο χαρακτήρα επίσης και κυρίως στο τι σημαίνει το Τάνγκο για σας και πόσο θέλετε να δοθείτε σε αυτόν τον χορό.

Οι μέρες περνάνε και κάθε φορά που χορεύετε είναι και πιο ωραία, Μαθαίνεις το σώμα της, τις ιδιαιτερότητές της, τι σας βγαίνει και τι όχι αν έχετε διαφορά επιπέδου, αλλά δε σε νοιάζει καθόλου αν δε σας βγαίνει κάτι τώρα, γιατί ξέρεις ότι αν κάνετε εξάσκηση θα σας βγει. Κάπου εδώ αρχίζετε να θέλετε να κάνετε εξάσκηση. Αν όλα πάνε καλά σύντομα θα κανονίζετε εξασκήσεις/practicas κι αν στην αρχή τις κάνετε σε κάποιες καθιερωμένες practicas, σύντομα θα βρεθείτε να χορεύετε και να κάνετε και εξάσκηση μόνοι σας υπό τους ήχους ενός laptop, κινητό με ηχειάκια κτλ. Σε κάποια στοά, κάποιο φουαγιέ, κάποια σχολή χορού όταν δεν είναι κανένας, στα άδεια κτίρια του Πανεπιστημίου ή του πολιτιστικού συλλόγου χορεύετε, μιλάτε κι επικοινωνείτε εντός κι εκτός χορού. Θέλεις να φτάσει γρήγορα στο επίπεδο σου χορευτικά (ή το αντίστροφο) για να μπορέσεις να εκφραστείς ελεύθερα και να ερμηνεύετε τη μουσική χωρίς να περιορίζεστε από την τεχνική. Από την άλλη δε σε νοιάζει, γιατί ήδη περνάς ωραία. Η έντονή σας χημεία είναι υπεραρκετή να κάνει τους χορούς και την εξάσκηση μια απόλαυση.

Σύντομα, αρχίζουν να λένε όλοι πόσο ωραία χορεύετε και πόσο πάθος έχετε. Σου λένε ότι "όταν χορεύετε μαζι, δεν πατάτε, πετάτε". Στις Μιλόνγκες, χορεύετε πολλές μα πολλές τάντες μαζί κι όχι μια ή δυο. Όταν παίζει μια μιλονγκίτσα, ψάχνετε ο ένας τον άλλον, ενώ όταν θα παίξει η τελευταία τάντα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σας βρει αγκαλιά... Όταν μιλάνε για σας οι υπόλοιποι tangueros, είσαστε ο Γιάννης της τάδε, και η τάδε του Γιάννη. Στα σεμινάρια είναι δεδομένο ότι θα είσαστε μαζί και δε θα μπείτε στον κόπο να ψάξετε παρτενέρ όταν είναι να πάτε κι οι δυο, ενώ αν δεν πάει ο ένας, συνήθως δε θέλει ούτε ο άλλος. Μετά από λίγο καιρό καταλαβαίνετε πόσο έχετε βελτιωθεί και χωρίς να το ξέρετε συχνά ζείτε μια "χρυσή εποχή" στο χορό σας.

Είστε εδώ και καιρό χορευτικό ζευγάρι... είναι η ντάμα σου κι εσύ ο καβαλιέρος της. Έχετε δέσει στο χορό, αλλά και σαν άνθρωποι, και στο κάτω κάτω, δεν μπορώ να το φανταστώ κι αλλιώς. Όταν χορεύεις στην πίστα, αισθάνεσαι μια σύνδεση που δεν περιγράφεται εδώ κι αν προσπαθούσα να το προσεγγίσω καλά θα έγραφα πολλά. Χορεύετε αγκαλιασμένοι, και είσαστε σε έναν δικό σας κόσμο. Δε σας νοιάζει ποιος σας κοιτάζει και τι λέει, ο νους σας είναι στον γύρω χώρο ελάχιστα, ίσα ίσα για να μην πέσεις πάνω στους άλλους, ακούς τη μουσική και η αγκαλιά σας είναι ο κόσμος σας μέχρι να σταματήσει η μουσική και καμιά φορά, ζείτε την αιωνιότητα σε ένα κομμάτι και μόνο...

Κάπως έτσι περνάνε οι μέρες οι μήνες τα χρόνια, όμορφα και ωραία, μέχρι που μπαίνουν στη μέση προσωπικά ζητήματα, παρεξηγήσεις και τσακωμοί. Έχει έρθει το τέλος της σχέσης σας ως άνθρωποι, και δυστυχώς, θα συμπαρασύρει και τη χορευτική σας σχέση. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, και πιθανόν, να μην είναι ποτέ ξανά. Σταματάτε να χορεύετε να μιλάτε με τις ώρες και να περνάτε ώρες μαζί. Όλοι σας ρωτούν γιατί δε χορεύετε μαζί, αλλά τους λόγους δε θα τους μάθουν οι περισσότεροι παρά μόνο 2-3 πολλοί κοντινοί σας άνθρωποι. Όσο όμως και να τους λές ότι "δεν έχει σημασία" αυτοί θα συνεχίζουν να ρωτάνε γιατί δε χορεύετε και να  σου λένε ότι πρέπει να κάνετε πίσω και να χορεύετε μαζί γιατί χορεύατε τόσο τέλεια μαζί, γεμίζοντας σε με μια γλυκιά νοσταλγία. Μέσα σου, χαίρεσαι που έζησες αυτό που έζησες... και περιμένεις πότε θα το ξαναζήσεις, συνεχίζοντας  μοναχός πια το δρόμο του Τάνγκο που χαράζεις πια εσύ και μόνο εσύ...

Αφιερώνω τη δημοσίευση αυτή στην Α.

Ο τελευταίος χορός, το αντίο της Noelia και του Pablo μετά από 7 χρόνια που ήταν μαζί. (Δείτε το μέχρι το τέλος...