Γιατί τρέχεις;

 Με χαρά ανακάλυψα σήμερα πως δεν είμαι ο μόνος που εκφράζει και μοιράζεται τις σκέψεις του για το Τάνγκο στο διαδίκτυο. Το Δημήτρη τον γνώρισα πριν από λίγους μήνες σε μια practica στην Αθήνα, αλλά μόλις σήμερα ανακάλυψα το κείμενο αυτό αλλά κι άλλα που έχει γράψει, κείμενα που με εκφράζουν κι εμένα...

"To tango… Δεν γίνεται πάνω στις νότες, στην μελωδία ή στον ρυθμό. Κινείσαι πάνω στο παράπονο, πάνω στην ραγισμένη καρδιά, πάνω στην μοναξιά της ψυχής. Πρέπει να περπατάς όπως ένας πληγωμένος αλλά περήφανος έρωτας, που με σφιγμένα τα δόντια έχει αποφασίσει να μην αφήσει τίποτα να τον ξαναρίξει τόσο χαμηλά. Πρέπει να νιώθεις στην καρδιά σου το σφυροκόπημα των κακών νέων, την κατάρα του να βλέπεις όλα όσα έλπιζες να κρατήσουν για πάντα να καταρρέουν και παρόλα αυτά να μην φοβάσαι, αλλά να αποδέχεσαι. Να κυριεύεσαι από την μελαγχολία της μοναξιάς και την πικρή υπενθύμιση ότι έχεις ακόμα μακρύ δρόμο, ότι δεν μπορείς να παραιτηθείς, γιατί αν το κάνεις θα έχεις πεθάνει μέσα σου χίλιες φορές. Και όταν νιώσεις όλα αυτά, όταν μαζέψεις όλη αυτήν την ενέργεια στο στήθος σου, τότε ξεκίνα, δώσε την ώθηση, προχώρα. Θυμήσου: δεν πρέπει να χορεύεις tango, πρέπει να -νιώθεις- tango. Ξεκόλλα, δεν χορεύεις βήματα, το παράπονό σου βγάζεις. Είναι δυνατόν να κάνεις σαματά και ατελείωτες κινήσεις όταν βγάζεις ένα πληγωμένο «γιατί σε μένα;», ένα «πού είσαι όταν σε χρειάζομαι;», ένα «δεν αντέχω άλλο»;. Το tango είναι απλό και όπως μια ραγισμένη καρδιά, δεν θέλει βιασύνη, δεν θέλει τρέξιμο, θέλει την σιγουριά ότι είσαι εκεί και μόνο εκεί, αφοσιωμένος. Δεν υπάρχει ‘’λίγο’’ tango, ή νιώθεις ή δε νιώθεις. "

Από τον Dimitris Bronowski